Basına yansıyan içeriklerde ağırlıklı olarak kriminal olaylar, yapay siyasi tartışmalar veya bireysel trajediler yer buluyor. Ancak kamuoyuna sunulan bu seçme içeriklerin, asıl gündemi gölgelemek amacıyla kullanıldığına dair güçlü göstergeler bulunuyor.
Sürekli güncellenen ve birbirini hızla unutturan haber akışı, halkı yalnızca pasif bir izleyiciye dönüştürüyor. Oysa sistemin arka planında çok daha önemli değişimler yaşanıyor: ekonomik yönlendirmeler, hukuki düzenlemeler, medya sahiplik yapısındaki kaymalar ve bilgiye erişimi sınırlandıran yeni uygulamalar. Bunların hiçbiri haberleştirilmiyor ya da detayları verilmiyor.
Görsel medyada kullanılan çarpıcı başlıklar ve profesyonelce hazırlanmış görsellerle gerçeklik yeniden inşa ediliyor. Bu yöntem, izleyici üzerinde sahte bir farkındalık etkisi yaratıyor. Gerçek sorunlara dair sorular sorulmuyor; sorgulayanlar, “gündem dışı” ilan ediliyor.
Bir dönem gazetecilik yapmış, adı açıklanmayan bir medya çalışanı şu ifadeleri kullandı:
“Manşetlerin nasıl yazıldığını gördüğümde artık hiçbir şeye güvenememeye başladım. Olaydan çok hangi çıkar grubunun ne istediği konuşuluyor. İzleyiciye sunulan şey gerçek değil; planlanmış bir dikkat dağıtma operasyonu.”
Uzmanlar, sistemin artık “hikâye değil, görüntü” sattığını söylüyor. Olayların içeriği değil, hangi sahnenin kullanılacağı, hangi açının tercih edileceği, hangi cümlenin başlık olacağı belirleyici unsur haline gelmiş durumda. Bu da halkı, yaşananın yalnızca seçilmiş bir versiyonuyla baş başa bırakıyor.
“İnsanlar yalnızca görmeleri isteneni görür. Kamera döner. Kırpılmış bir sahne. Doğru açı. Sesler temizlenir. Gerçek? Dış sesin söylediğidir artık.
“Görünenin ardındakini sormayan bir medya düzeninde, en büyük haber artık “haber”in kendisidir.
News
